To już 56 godzina bez Galaxy Life. Nie mogę sobie już z tym poradzić. Mój stan psychiczny jest w całkowitym pandemonium. Płakałem dziś do uśnięcia już 4 razy. Czuję się spareno... yy.. sporolo... eeee... sparanoizowa.. sparaliżowany, że galaktyczne życie może już nigdy nie wrócić. Życie Galaktyki jest jedyną rzeczą, która przynosi mi radość w tym okrutnym świecie od długiego czasu. Nie pozbieram się mentalnie ani psychicznie jeśli to zniknie, mój cały świat leży obecnie w gruzach. Wydałem ponad 30 000 zł na Galaxy Life tylko w tym tygodniu. Nawet kupiłem 50 000 zł w akcjach starlingów, ponieważ ufam Galaxy Life. Powiedziałem o tym mamie przez łzy a ona na mnie wykrzyczała, nazywając mnie nieudacznikiem i mówiąc, że używałaby antykoncepcji jeśli wiedziałaby co się stanie w przyszłości. Mimo wszystko, wyłączenie Życia Galaktyki ma na mnie pozytywne działania, pomimo całego agonalnego stanu, który to spowodowało. Moje IQ wzrosło o 40 punktów oraz zacząłem myśleć bardziej krytycznie. Gdy zobaczyłem białą (była blada jak moja twarz w tym momencie) stronę z napisem "server unreachable" zwymiotowałem, ciągle wracam do tego momentu myślami i nie mogę się odpędzić od tego obrazu pełnego goryczy. Mam tylko nadzieję, że wkrótce przywrócą Galaxy Life do życia. Nawet zacząłem się znowu modlić. Zacząłem modlić się do Boga, aby przywrócił Galaxy Life do życia. Przez ostatnie 2 dni przestudiowałem całą grekę, hindi i hebrajski. Właśnie ukończyłem wszystkie anujnavacany Buddy. Za chwilę zaczynam się uczyć arabskiego, by modlić się do Allaha. Mam nadzieję, że Galaxy Life wróci niedługo, nie wiem ile czasu mogę jeszcze wytrzymać...
Mijały kolejne godziny, kiedy to właśnie dostałem po oczach przebłyskiem światła, które niemal mi je przypaliło. Serwery galaktycznego życia właśnie zostały uruchomione. Na te informacje poczułem jakby całe życie nagle do mnie wróciło. Niestety są całkowicie zapchane... ponad 2 godziny zajęło mi patrzenie na fikuśny pomarańczowy ekran z napisem "Login Status... Loading...". Nie odrywałem od niego wzroku ani na chwilę, regularnie ponawiając próbę zalogowania. Przez cały ten czas nie mrugnąłem ani razu. Mój wysiłek nie poszedł na marne, właśnie dotarłem do kolejnego etapu... teraz bacznie obserwuje granatowy ekran z komunikatem "Warning! Server unreachable". Teraz jednak jest inaczej niż ostatnim razem, tym razem nie zwymiotowałem, ponieważ mam na samym dole mam przycisk "Reload". Klikam go fanatycznie za każdym razem kiedy się tylko ponownie pojawia po każdej kolejnej nieudanej próbie połączenia z serwerem.
Nie spóźniam się nawet o ułamek sekundy. Na dole na zmianę wyświetlają mi się porady dotyczące gry. Jest ich około stu, przez ten czas udało mi się już je wszystkie nauczyć na pamięć. Od razu wiedziałem, że to tajny kod, próbowałem go rozszyfrować na wszelkie możliwe sposoby. W końcu mi się udało, to na prawdę był tajny szyfr wysłany nam przez starlingów, abyśmy wiedzieli co się dzieje. Zdanie, które zostało tutaj zaszyfrowane brzmi "Pomocy! Dorota Wellman zatkała nasze serwery, tunel czasoprzestrzenny i połowę galaktyki.". Na razie jeszcze nie jestem pewien co to dokładnie oznacza. Nie wiem jak długo jeszcze uda mi się wytrzymać. Nadal cały czas nie mrugam, nie jestem pewien czy to z powodu mojej fanatyki przyciskiem reload czy światła, które wypaliło mi oczy. Nie jadłem nic od kilku godzin, nawet nie wziąłem łyka wody, ale myślę, że głód i pragnienie niedługo znikną, powoli mój organizm staję się na nie odporny. Nie poddaje się, cały czas wierzę, że zaraz dostanę się do mojego galaktycznego życia, jest już na prawdę blisko... moja kolonia słodkich pomarańczowych stworków mnie potrzebuje... nie mogę ich zawieść... nie teraz... dotarłem już tak daleko...



Piontek osiemnasta