Gewehr 1898
Niemiecki karabin powtarzalny Mauser z 5-nabojowym stałym magazynkiem, używany przez niemiecką piechotę w latach 1898-1935.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Amunicja: 5
Sposób przeładowania: łódki nabojowe
Krótka nazwa: G.98
Dodatki:
- łódka nabojowa
- bagnet (Seitengewehr)
- celownik (niestandardowy celownik Goerz 3x)
- powiększony magazynek (Grabenmagazin)

Karabiner 98AZ
Krótsza wersja karabinu Gewehr 98, pierwotnie stworzona z myślą o kawalerii i jednostkach wsparcia. Model Karabiner 98, o lufie krótszej niż w G98, produkowano w latach 1899-1908.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: łódki nabojowe
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Kar. 98AZ
Dodatki:
- łódka nabojowa
- bagnet (Seitengewehr)

Karabiner 1888
Stworzony równolegle z Gewehr 88 Kar 88 zaprojektowano dla oddziałów kawalerii. Miał krótszą lufę, był lżejszy i zmieniono w nim uchwyt rygla, co sprawiało, że dobrze spełniał swoje zadanie – zachował jednak osłonę lufy. Wyprodukowano jeszcze kilka wariantów karabinka, dlatego często pojawiał się on na frontach I wojny światowej.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: ładownik
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Kar. 88
Dodatki:
- celownik (niestandardowy celownik Goerz 3x)

Gewehr 88/05 „Kommissionsgewehr”
Karabin powtarzalny Gewehr 88 został ponownie wprowadzony do armii niemieckiej w 1905 r. (oraz w 1914 r.). W nowym modelu 5-nabojowy ładownik zastąpiono łódką nabojową. Jego lufa jest niemal identyczna jak w karabinie Lebel 1886, ale różni się wyglądem ze względu na zastosowaną osłonę.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: łódki nabojowe
Amunicja: 5
Krótka nazwa: G. 88/05
Dodatki:
- łódka nabojowa
- bagnet (Seitengewehr)

Infanterie Repetiergewehr M.95
W trakcie I wojny światowej standardowy karabin piechoty austro-węgierskiej, korzystający z zamka dwutaktowego i ze stałego magazynka z 5-nabojowym ładownikiem Mannlicher.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: ładownik
Amunicja: 5
Krótka nazwa: M.95
Dodatki:
- bagnet (bagnet M1895)

Repetierstutzen M.95
Często mylony z karabinkiem kawalerii austro-węgierskiej, był wydawany jednostkom specjalnym – miał możliwość założenia bagnetu i inaczej mocowany pas do zawieszenia. Poza tym jest to skrócona wersja standardowego karabinu piechoty M1895 z ładownikiem Mannlicher.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: ładownik
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Kar. 88
Dodatki:
- bagnet (nóż M1895)

Infanterie Repetiergewehr M.88-90
W 1890 r. Austro-Węgry zaczęły dostosowywać stare karabiny dwutaktowe M1888 do korzystania z amunicji elaborowanej prochem bezdymnym. W 1890 r. wymieniono również celownik. Karabin ten nadal korzystał z tego samego 5-nabojowego ładownika Mannlicher.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: ładownik
Amunicja: 5
Krótka nazwa: M.80-90
Dodatki:
- bagnet (nóż M1895)

Karabinek Mannlicher M1890
Bułgaria zaczęła korzystać z tego karabinku w 1891 r. Do rozpoczęcia wojny firma ÖWG Steyr wyprodukowała ponad 10 tysięcy egzemplarzy. Niczym nie różnił się od austro-węgierskiego karabinka kawaleryjskiego M1890, którego ulepszony rygiel wykorzystano w karabinach i karabinkach M1895.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: ładownik
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Karabinek M.90
Dodatki:
- bagnet (bagnet 1917 „Ersatz”)

Werndl M1873/77
Seria jednostrzałowych karabinów Werndla wyposażonych w zamek obrotowy i kurek zewnętrzny została wprowadzona przez ÖWG Steyr po 1868 r. W 1873 r. projekt udoskonalono, a w 1878 r. całą serię przystosowano do korzystania z nowych nabojów centralnego zapłonu, elaborowanych, prochem czarnym – M1877 11,15 x 58 mm R.
Typ broni: Karabin jednostrzałowy
Sposób przeładowania: pojedynczy nabój, zamek obrotowy
Amunicja: 1
Krótka nazwa: Werndl
Dodatki:
- bagnet (bagnet M1877)

Mosin-Nagant M1891
Standardowy karabin rosyjskiej piechoty podczas wojny. Ze względu na powolną produkcję przed wojną i sztuki stracone podczas I wojny światowej, Rosjanie zamówili około 3 miliony sztuk u Chatellerault, New England Westinghouse oraz Remingtona.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: łódka nabojowa
Amunicja: 5
Krótka nazwa: M1891
Dodatki:
- łódka nabojowa
- bagnet (bagnet M1891)

Mosin-Nagant M1891 „Dragoński”
Krótsza wersja karabinu M1891, w wersji z bagnetem, używana przez konną piechotę, w wersji pozbawionej bagnetu – przez kozaków. Projekt stał się bazą dla zaprojektowanego przed II wojną światową radzieckiego karabinu M91/30.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: łódka nabojowa
Amunicja: 5
Krótka nazwa: M1891 Dragoński
Dodatki:
- łódka nabojowa

Karabinek Mosin-Nagant M1907
Rosyjski karabinek powtarzalny używany po wojnie rosyjsko-japońskiej. W trakcie I wojny światowej korzystała z niego kawaleria, saperzy, artyleria i oddziały obsługujące CKM-y. Charakteryzowały go specyficzna szczerbinka, używana jedynie w tym modelu, oraz brak bagnetu.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: łódka nabojowa
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Karabinek M1907
Dodatki:
- łódka nabojowa

Winchester M1915
Projekt broni Winchester 1895 z mechanizmem dźwigniowym dostosowano do korzystania z 5-nabojowych łódek mieszczących rosyjską amunicję 7,62 mm. Rosja desperacko potrzebowała niewielkiej broni, dlatego zaczęła korzystać z tego karabinu, nazywając go „modelem 1915”. Była to jedyna broń z mechanizmem dźwigniowym, z jakiej korzystano na frontach I wojny światowej.
Typ broni: Karabin powtarzalny (dźwignia)
Sposób przeładowania: łódka nabojowa
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Winchester
Dodatki:
- łódka nabojowa

Piechotnaja Wintowka Berdana wz. 1868 r. „Berdan II”
W 1870 r. jednostrzałowy karabin „Berdan I” o długim przewodzie z zamkiem typu „trap-door” został przekształcony w karabin samopowtarzalny, znany jako „Berdan II”. Produkowano go w latach 1870-1892 w Rosji i Stanach Zjednoczonych. Powstało ponad milion sztuk, zanim został zastąpiony przez karabin Mosin-Nagant.
Typ broni: Karabin jednostrzałowy
Sposób przeładowania: pojedynczy nabój
Amunicja: 1
Krótka nazwa: Berdan II
Dodatki:
- bagnet (bagnet M1870)

Mannlicher M1893
Rumunia zamówiła karabin dla swojej piechoty w firmie ÖWG Steyr jeszcze przed wojną. W 1914 r. Austro-Węgry wstrzymały cały eksport. Projektując go, wyciągnięto wnioski z konstrukcji Gewehr 1888 i wzmocniono mechanizm zamka oraz ładownika Mannlicher.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: ładownik
Amunicja: 5
Krótka nazwa: M.93
Dodatki:
- bagnet (bagnet M1893)

Karabinek Mannlicher M1893
Wersja karabinu Mannlicher M1893 o krótszej lufie, wprowadzona przed wojną jako standardowa broń rumuńskiej kawalerii i artylerii. Używana przez siły zbrojne po wypchnięciu do Mołdawii pod koniec 1916 r.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: ładownik
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Karabinek M.93

Rumuński Karabin M1879 Peabody-Martini
Odtylcowy karabin, oparty na Martini-Henrym, pierwotnie wprowadzony do użytku przez Brytyjczyków w 1871 r. Karabin ten wykorzystywał dźwignię jako mechanizm przeładowywania. Kilka licencjonowanych wariantów, takich jak Steyr czy wersja wyprodukowana w Rhode Island, było używanych przez Rumunów i Turków. Niektóre trafiły w ręce Bułgarów po wojnach bałkańskich.
Typ broni: Karabin jednostrzałowy
Sposób przeładowania: pojedynczy nabój, przeładowywany dźwignią
Amunicja: 1
Krótka nazwa: Martini
Dodatki:
- bagnet (bagnet P1876)

Typ 30 „Arisaka”
Karabin Typ 30 został wprowadzony do użytku w 1897 r. (w 30. roku okresu Meiji) jako broń japońskiej piechoty wyposażona we własny bagnet. Pomimo mniejszego naboju kalibru 6,5 mm, Rosja kupiła około 300 tysięcy sztuk tej broni w latach 1914-1915, kiedy jej samej brakowało karabinów.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: łódka nabojowa
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Typ 30
Dodatki:
- łódka nabojowa
- bagnet (bagnet Typ 30)

Typ 38 „Arisaka”
Karabin Typ 38, podobnie jak Typ 30, nadal korzystał z nabojów kalibru 6,5 mm. Został jednak ulepszony, wzmocniony i wyposażony w osłonę przed zabrudzeniami. Rosja kupiła od Japonii pewną ich ilość w 1914 r., a Wielka Brytania sprzedała wiele sztuk w 1916 r.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: łódka nabojowa
Amunicja: 5
Krótka nazwa: Typ 38
Dodatki:
- łódka nabojowa
- bagnet (bagnet Typ 30)

Vetterli-Vitali M1870/87
Włochy sprzedały Rosji około 400 tysięcy sztuk tego przestarzałego 4-nabojowego karabinu w 1916 r. W 1887 r. Vetterli-Vitali wyposażono w magazynek korzystający z ładownika. Po załadowaniu wszystkich nabojów do magazynka ładownik należało zdjąć ręcznie.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: łódka nabojowa
Amunicja: 4
Krótka nazwa: Vetterli
Dodatki:
- łódka nabojowa
- bagnet (bagnet Vetterli)

Fusil Mle 1907/15 „Berthier”
Po sukcesie karabinków Berthier wprowadzono pełnowymiarowe karabiny tego typu. Były lżejsze i łatwiejsze w ładowaniu od karabinu Mle 1886/93. Lepiej sprawdzały się także podczas prowadzenia ognia w pozycji stojącej i warunkach tropikalnych.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: ładownik
Amunicja: 3
Krótka nazwa: Berthier
Dodatki:
- bagnet (bagnet Rosalie)

Fusil Mle 1886/M93 „Lebel”
Ten karabin powtarzalny przeznaczony dla piechoty trafił do użytku armii francuskiej w kwietniu 1887 r. Mieścił on 8 nabojów w rurowym magazynku i jeden pocisk w podajniku.
Typ broni: Karabin powtarzalny
Sposób przeładowania: pojedyncze naboje
Amunicja: 8
Krótka nazwa: Lebel
Dodatki:
- bagnet (bagnet Rosalie)

Maschinengewehr 08
Karabin maszynowy z zamkiem kolankowym oparty o konstrukcję CKM-u Maxim. MG 08 został ulepszony dzięki odchudzonej konstrukcji i wykorzystaniu wysokiej jakości stali. Niemcy często używali go na froncie wschodnim. Był wyposażony w podstawę saneczkową „Schillten 08” i odrzutnik.

Schwarzlose M.07/12
Karabin maszynowy Szchwarzlose trafił do użytku armii Austro-Węgier w 1907 r., a nastepnie, w 1912 r., został ulepszony. Był chłodzony wodą. System opóźnienia otwarcia zamka, na którym bazował, zmniejszał zasięg i prędkość wylotową pocisku w porównaniu do karabinów Maxim.

Karabin maszynowy Maxim M1910
Ten ciężki karabin maszynowy chłodzony wodą działał na zasadzie krótkiego odrzutu lufy i był używany przez armie wielu krajów – niektóre tworzyły nawet własne jego wersje. W 1910 r. Rosjanie wykorzystali CKM 1910 na wyposażonej w koła podstawie Sokołowa. Rumunia również korzystała z CKM-ów 1910 i własnych Maximów Model 1909.

Reichsrevolver M1883
Pierwszy model M1879 był ciężki i nieporęczny. Na początku lat 80. XIX wieku Niemcy postanowili ułatwić korzystanie z tego rewolweru. Po zmniejszeniu wagi powstał M1883. Pozbawiony samonapinania, korzystał z przestarzałej technologii, ale sprawdzał się aż do zaprojektowania Mausera C96 i Lugera P08.

Pistole Parabellum 1908 „Luger”
P08 Parabellum jest samopowtarzalnym pistoletem z zamkiem kolankowym, działającym na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Luger był jednym z pierwszym pistoletów samopowtarzalnych. Wykorzystywany przez niego zamek kolankowy odryglowywał się przez złamanie do góry dźwigni zamkowej, zamiast przesuwać się jak w większości pistoletów samopowtarzalnych.

Mauser C96 „Kij od miotły”
Duży magazynek mieszczący 10 nabojów oraz efektywność sprawiły, że stał się on ulubionym pistoletem żołnierzy. Niemieckie jednostki używały go do połowy I wojny światowej. Oficerowie z innych krajów często kupowali je na własną rękę.

Rast & Gasser M1898
Ośmiostrzałowy rewolwer z samo napinaniem, standardowa broń armii austro-węgierskiej podczas I wojny światowej. Wyciąg zamontowany pod lufą przyspieszał przeładowanie, ale każdy nabój nadal trzeba było ładować ręcznie poprzez komorę nabojową typu Abadie.

Roth-Steyr M1907
Roth Steyr M1907, nazywany też „Repetierpistole M.7”, był pierwszym pistoletem samopowtarzalnym, który trafił do użytku w armii liczącej się siły. Korzystał z 10-nabojowych łódek ładowanych od góry.

Steyr M1912 „Steyr-Hahn”
Pistolet samopowtarzalny kalibru 9 mm, korzystający z 8-nabojowych łódek, stanowił rozwinięcie projektu pistoletu Roth-Steyr M1907. Do użytku w armii austro-węgierskiej trafił dopiero w 1914 r. jako „Model 1912”. Używany głównie przez armie Austro-Węgier i Rumunii.

Frommer Stop
Frommer Stop był zaprojektowanym przez Węgrów pistoletem z mechanizmem długiego odrzutu lufy. Korzystał z mieszczącego 7 specjalnych nabojów 7,65 mm Frommer magazynka pudełkowego.

Nagant M1895
Ten siedmiostrzałowy rewolwer typu gazoszczelnego wykorzystywał maksymalną dostępną energię podczas każdego wystrzału i korzystał z nabojów całkowicie schowanych w łusce. Jego projekt spowalniał korzystanie z niego, ze względu na konieczność ładowania i usuwania łusek poprzez komorę nabojową typu Abadie.

Smith & Wesson No. 3
Rosyjski S&W No. 3 został zaprojektowany przez Smith & Wesson na zamówienie imperium, a następnie odtworzony przez rosyjskich rusznikarzy i produkowany w Europie znacznie taniej.

Revolver de 8 mm Mle 1892
Oficjalna broń boczna francuskiej armii podczas I wojny światowej. Potocznie nazywa się go „Lebel”, ale został stworzony przez St. Etienne. Ten rewolwer z samonapinaniem był świetnie zaprojektowany i pozostawał w użyciu aż do II wojny światowej.

U.S. Automatic Pistol .45 M1911
Colt 1911 dysponował dużą mocą obalającą i celnością wystarczającą do przewidzianych dla niego zastosowań. Był niezawodny i solidnie wykonany. Dzięki temu pistolet ten dobrze nadawał się do walki na krótkich dystansach. Trafił do użytku w 1911 r. i był powszechnie używany podczas II wojny światowej, wojny w Korei i w Wietnamie. Niektóre armie używają go do dziś.

Stielhandgranate M1915
Pierwszy w serii Stielhandgranate M1915 wyglądał osobliwie. Ze względu na długi trzonek (stiel) z wystającym u dołu sznurkiem, przymocowanym do trzonka taśmą, nazywano go „tłuczkiem do ziemniaków”.

Stielhandgranate M1917
M15 korzystał z prostego sznurka przymocowanego taśmą. W modelu 1917 zastosowano już nasadkę na trzonku, która chroniła sznurek przed wilgocią i zwiększała bezpieczeństwo. U dołu nasadki znajdowały się ząbkowane wypustki, pozwalające lepiej chwycić granat w błotnistych okopach.

M1917 Geballte Ladung 6x i 9x
Improwizowany niemiecki ładunek wybuchowy stworzony z 6 granatów trzonkowych M1917. Główną wadą tego połączenia był krótki dystans, na jaki można było nimi rzucić, co zwiększało ryzyko znalezienia się w zasięgu rażenia wroga.

Rohrhandgranate (alt) (odłamkowy)
Model „alt” tego austro-węgierskiego granatu powstał jeszcze przed wojną. Granaty te odlewano z żelaza i wypełniano stalowymi kulkami, co sprawiało, że były dość ciężkie. Jego przechodzący przez cały korpus kartonowy uchwyt wypełniały aktywowane pociągnięciem linki materiały wybuchowe.

Rohrhandgranate (neu) (wybuchowy)
Model „neu” granatu ręcznego o cylindrycznym kształcie odlewano z żelaza, ale nie wypełniano stalowymi kulkami, co czyniło go lżejszym. Wprowadzono go do armii austro-węgierskiej w 1915 r. Jego kartonowy uchwyt nadal przechodził przez cały korpus i wypełniały go materiały wybuchowe.

Granat dymny typu N „Nebelbombe”
Wypełniany toksycznym kwasem chlorosiarkowym, który w kontakcie z tlenem tworzy gęsty, biały dym. Po przełomie 1917 i 1918 roku był powszechnie używany przez armię niemiecką do tworzenia zasłony ukrywającej ruchy wojsk i do wyciągania wrogów z okopów i bunkrów.

Granat M1912 „Latarnia”
Ciężki granat o pofragmentowanej skorupie przymocowanej do drewnianego członka. Uzbrojenie było skomplikowane – na trzonku montowano spłonkę, a także pierścień zabezpieczający, który przed rzuceniem granatu należało zdjąć. Ze względu na kształt nazywano go „latarnią”.

Granat wybuchowy M1914 „Butelka”
Ulepszona, lżejsza wersja granatu M1912 „Latarni” w całości wykonana z blachy. Ten rosyjski granat często nazywano „butelką”. Jego wybuchowy ładunek zawierał kwas pikrynowy, a skuteczny zasięg wynosił 10 metrów.

Granat odłamkowy M1914 „Butelka”
Ten rosyjski granat tylko nieznacznie różnił się od podstawowej wersji granatu M1914. „Butelkę” wyposażono w pierścień odłamkowy, co zwiększało skuteczny zasięg z 10 do 25 metrów.

Granat chemiczny M1917
Lekki granat wypełniony około 500 g chloropikryny, szybko działającego środka podrażniającego płuca, doskonale nadawał się do oczyszczania bunkrów, ale maska gazowa wystarczała, żeby się przed nim obronić.

Granat Mle 1916 Billant F1
Granat ręczny F1 zaprojektowano w czasie wojny. Początkowo używał zapalnika bazującego na systemie zapalającym, ale później zastąpiono go zapalnikiem uderzeniowym.

M1887 Feldspaten
Saperka okopowa M1887 była na wyposażeniu większości żołnierzy piechoty armii niemieckiej. W ciasnych okopach karabiny i montowane bagnety nie zawsze były efektywne, dlatego łopaty do okopywania się często służyły jako dodatkowa bron do walki wręcz. W tym celu od 1915 r. żołnierze obydwu stron powszechnie ostrzyli krawędzie saperek.

Nóż okopowy Boker M1915
Zaprojektowany w 1915 r. przez Heinricha Bokera kompaktowy nóż bojowy bardzo dobrze sprawdzał się w walce w okopach.

Infantiere-Offizierssäbel M1861
Szabla oficerska armii Austro-Węgier miała lekko wykrzywione ostrze o szerokim zbroczu i żelazny jelec. Była skuteczna w walce w zwarciu. Podczas I wojny światowej używali jej oficerowie i podoficerowie.

Łopata M1912
Od 1915 r. żołnierze powszechnie ostrzyli krawędzie saperek, aby wykorzystać je jako broń. Rosjanie nie stanowili wyjątku. Podczas wojny wyprodukowano wiele rodzajów saperek, które następnie były przerabiane na broń do walki wręcz.

Sablja Obr. 1881 r.
W trakcie wojny rosyjscy oficerowie i dragoni często ruszali do walki z szablą M1881. Jej prosty i efektywny projekt modyfikowano w trakcie wojny i po jej zakończeniu. Pozostawała w użyciu podczas rosyjskiej wojny domowej i II wojny światowej.

Szaszka
Bardzo ostra, jednosieczna, bezjelcowa szabla. Używali jej głównie oficerowie kozaccy w okresie I wojny światowej, walczący zarówno konno, jak i pieszo. Długość ostrza, mieszcząca się w przedziale pomiędzy mieczem prostym, a szablą kawaleryjską, a także jego lekkie zakrzywienie, czyniły z niej broń pozwalającą wyprowadzić skuteczne cięcia i pchnięcia.

Lornetka
Żołnierze różnych rang otrzymywali lornetkę w celach zwiadowczych. Posiadali je wszyscy dowódcy grup (zazwyczaj podoficerowie). Oficerowie zazwyczaj nosili przy sobie prywatne lornetki.

7.7 cm Fk 96 n.A.
7.7 cm Feldkanone 1896 n.A. była niemiecką armatą polową. Fk 96 n.A. miała mniejszy zasięg, ale była lżejsza od francuskiej Mle 1897. Niemcy postawili na mobilność, co w początkowych fazach I wojny światowej okazało się dobrym podejściem.

8cm Feldkanone M.5
Armata o dość konwencjo lanym wyglądzie, wyróżniająca się głównie lufą wykonaną z utwardzanego ciśnieniowo brązu, co było podyktowane problemami Austro-Węgier z produkcją stali odpowiedniej jakości. Proces projektowania wydłużyły długie rozważania nad wyborem systemu odrzutu i rodzaju zamka. Wystąpiły również problemy z produkcją, co spowodowało, że do użytku trafiła dopiero w 1917 r.

Škoda 30.5cm Mörser M.11
30,5cm moździerz oblężniczy wz. II był pierwszym wyprodukowanym przez Škodę w 1911 r. moździerzem zaprojektowanym do burzenia nowych betonowych fortec w krajach takich jak Belgia i Włochy. Strzelał pociskami ważącymi 384 kg. Był powszechnie używany na frocie zachodnim i wschodnim. Jest znany z udziału w oblężeniach belgijskich fortów w Liège i Namurze na początku wojny, a później z oblężenia Belgradu i z frontu włoskiego. W 1916 r. zmodernizowano podstawę. Skonstruowano w sumie 79 sztuk, których używano jeszcze w trakcie II wojny światowej.

9cm Minenwerfer M.14
Zaprojektowany przez Technisches und Administratives Militär-Komitee (TMK) armii austro-węgierskiej, miał być odpowiedzią na rosnące zapotrzebowanie na lekki moździerz. Miał kilka wad, takich jak amunicja, w której jako materiał napędowy zastosowano czarny proch, pozostawiający po wystrzale czarną chmurę zdradzającą pozycję moździerza, czy mało skuteczne zapalniki pocisków.

7.58cm Leichter Minenwerfer n.A.
Przed rozpoczęciem I wojny Niemcy stworzyli całą serię moździerzy, które nazywali „Minenwerfers” - miotaczami min. W 1916 r. wprowadzili nową wersję, oznaczoną jako n.A., wyposażoną w platformę obrotową umożliwiającą pełną 360-stopniową rotację.

Mittlerer 17-cm-Minenwerfer
Używany od początku I wojny światowej. W 1916 r. wprowadzono nową wersję, wyposażoną w dłuższą (L/4,5) lufę, znaną jako „neper Art” (lub n/A). Zarówno starsza „alter Art”, jak i n/A pozostawały w użyciu do końca wojny. Podczas I wojny światowej wyprodukowano 2360 moździerzy mMW w obu wersjach.

21cm Mörser M.10/16
Bazował na wcześniejszym moździerzu 21 mm Mörser 10, ale wyposażono go w dłuższą lufę, osłonę działa i inne udoskonalenia. Początkowo transportowano ją w dwóch oddzielnych skrzyniach. Liczba dział przypadająca na baterię wahała się miedzy 3 a 4. Dywizje w spokojnych sektorach dysponowały 8-9 bateriami 15 cm i 21 cm dział, w innych wypadkach w skład dywizji wchodziło ok. 16 baterii.

42-cm-Mörser (M-Gerät) „Gruba Berta”
Berta zdobyła uznanie po obydwu stronach konfliktu dzięki wcześniejszym sukcesom podczas burzenie fortów (np. w Liège). Niemiecka prasa pisała o niej z wielkim entuzjazmem, nazywając ją „Wunderwaffe” („cudowną bronią”). W późniejszym okresie podczas niemieckiej ofensywy pod Verdun w lutym 1916 r., okazała się mniej efektywna – nowsza konstrukcja fortu z betonu zbrojonego stalą wytrzymywała większość trafień pociskami przeciwpancernymi Berty.

3-calowy moździerz Stokesa
Chcąc doścignąć niemieckie moździerze, które pojawiły się na frontach po przełomie 1914 i 1915 roku, Brytyjczycy wprowadzili do użytku moździerz Stokea w 1916 r. Dzięki prostej konstrukcji „Stokes” mógł być relatywnie łatwo przemieszczany po polu bitwy, szybko udzielając wsparcia piechocie. Dwuosobowa załoga mogła z łatwością wystrzelić 6-8 pocisków na minutę.

Mortier de 58 mm
Mortier de 58 mm type 2, znany również jako „Crapouillot” lub „mała ropucha” (ze względu na swój wygląd), był w czasie I wojny światowej standardowym francuskim moździerzem okopowym średniego kalibru.

91mm moździerz M/16 „Germano-Russkij”
Stworzony przez AB Maskin & Bro w Helsinkach moździerz kalibru 91 mm. Strzelał 4-5 razy na minutę na odległość ok. 500 m.

142mm Delattre Mortar
Ten francuski moździerz był bardzo lekki: ważył około 40kg. Po raz pierwszy wykorzystany przez specjalne plutony artylerii pod Dixmunde pod koniec 1915 r. Wycofany z użycia w 1917 r.

220mm Mortier de 220 Mle 1880
Przestarzała broń oblężnicza zaprojektowana jeszcze za czasów wojny francusko-pruskiej. Jako pierwsza korzystała z pocisków kalibru 220 mm.

Działo kolejowe 340mm Mle 1912
Duża broń artyleryjska często pochodząca z okrętów, montowana i transportowana na specjalnej platformie kolejowej, z której prowadzono ostrzał.

72,2mm armata M/02 „Putiłówka”
Zwana też trzycalówką armata zaprojektowane przez Zakłady Putiłowskie w Petersburgu w 1902 r. Głównymi projektantami byli L. A. Biszliak, K. M. Sokołowskij i K. I. Lipnickij. Zastosowano w niej wiele nowych rozwiązań, takich jak łoże redukujące odrzut, przyrządy do pomiaru wysokości i trajektorii, precyzyjny celownik, pozwalający prowadzić ogień bezpośredni i pośredni, ręczny zamek śrubowy i amunicję zespoloną.

Canon de 75 Mle 1897
Pozwalająca na prowadzenie szybkiego ostrzału francuska armata polowa 75mm została wprowadzona do użytku w marcu 1898 r. Ta „siedemdziesiątka piątka” została zaprojektowana jako przeciwpiechotna broń wystrzeliwująca duże ilości pocisków szrapnelowych opóźnionego zapłonu w kierunku piechoty nacierającej na otwartym terenie.

Ordanance QF 4,5 inch Howitzer
Haubica polowa Ordanance Quick-Fire 4,5 inch Howitzer, używana od 1908 r., była pierwszą brytyjską bronią artyleryjską wykorzystującą zamek klinowy o ruchu poziomym. Dysponowała większym zasięgiem niż artyleria niemiecka, co przyczyniło się do jej powszechnego wykorzystania podczas I wojny światowej. W 1917 r. wprowadzono model Mark II, w którym usprawniono zamek klinowy.

Gaz musztardowy (żółty krzyż)
Gaz musztardowy był bronią chemiczną zazwyczaj bazującą na iperycie siarkowym (HS, Yperite, Lost). Żółty krzyż był także ogólnym oznaczeniem pocisków artyleryjskich zawierających ładunek chemiczny podrażniający wszystkie narażone partie ciała.

Gaz chlorowy (zielony krzyż)
Gaz chlorowy to duszące środki bojowe używane podczas I wojny światowej. Składały się z chloropikryny (PS, Aquinite, Klop) i/lub difosgenu (Surpalite, Perstoff). Zielony krzyż był także ogólnym oznaczeniem pocisków artyleryjskich zawierających ładunek chemiczny podrażniający płuca.

Fosgen (niebieski krzyż)
Fosgen był bronią chemiczną zawierającą, w zależności od środka, jedną lub kilka następujących substancji: difenylochloroarsynę (DA, Clark I), difenylocyjanoarsynę (CDA, Clark II), etylodichloroarsynę (♥♥♥♥) i/lub metylodichloroarsynę (Methyldick). Clark I i Clark II były używane najczęściej. Niebieski krzyż był także ogólnym oznaczeniem pocisków artyleryjskich zawierających ładunek chemiczny podrażniający górne drogi oddechowe.

Bromek ksylilu (biały krzyż)
Bromek ksylilu był bronią chemiczną mogącą zawierać jeden lub więcej spośród następujących związków: bromoaceton (BA), chloroaceton (Tonite, A-stoff), bromooctan etylu i/lub bromek ksylilu. Biały krzyż był także ogólnym oznaczeniem pocisków artyleryjskich zawierających ładunek chemiczny podrażniający oczy i błony śluzowe.

Fosfor biały
Fosfor biały to odmiana alotropowa fosforu, wykorzystywano jako element aktywny w amunicji dymnej, smugowej, oświetlającej i zapalającej. Fosfor biały ma jasny płomień i szybko zapala ubrania, paliwo, amunicję i inne materiały łatwopalne.

Bomba lotnicza
Samoloty zrzucały podczas wojny wiele rodzajów bomb, od burzących przez odłamkowe po zapalające. Często używano znacznych ich ilości zakłócając ruchy wojsk i działanie linii zaopatrzeniowych za linią frontu.