╱╳╲⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ʜᴏsɢᴇʟᴅɪɴ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀╱╳╲
￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣￣

⠀    ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀╭–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––╮
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Varım ben-lakin kimse, ne umursar ne de bilir beni. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Dostlarım, yitip gitmiş bir anı gibi yüz çevirdi benden.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀Kayıtsız bir kalabalıkta yükselip kaybolur giderler. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀Aşkın coşkun, bastırılmış sancılarındaki gölgeler gibi ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀Yine de varım ve yaşıyorum, savrulan bir buhar misali.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Ezilmişliğin, gürültünün boşluğu içinde,
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Uyanık düşlerin diri denizi içinde,
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Ne yaşamın, ne mutluluğun kavram olduğu
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Hayat gemimin muazzam kazası içinde;
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Ve en canlarım bile – yani en yakınlarım – bir garip,
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Hatta diğerlerinden bile daha acayip.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Bir yer arzuluyorum, insanoğlunun ayak basmadığı
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Kadınların ne güldüğü ne de ağladığı bir yer.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Orada baki kalayım, yaratıcım Tanrı'yla.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Çocukluğumun tatlı uykuları gibi uykulara dalayım
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Ne rahatsız edeyim, ne de rahatsız edileyim uzandığım yerden.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­Altımda çimen, üzerimde gök kubbe.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀­John Clare
⠀    ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀╰–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––╯