Gdy umierasz po raz pierwszy, twoje ciało walczy. Chwytasz się życia jak chwytając linę, gdy otacza cię morze; krzyczysz z wściekłości, twoje kończyny rzucają się jak uwięziony w klatce Kraken, twoje płuca ryczą z głębokimi skurczami, twój oddech pracuje do ostatniej sekundy, aż w końcu wzdrygasz się w ciemność. Gdy umierasz po raz drugi, nic nie czujesz. Twoje ciało akceptuje zmianę, jakby zapadało w sen. Po cichu obejmujesz błogosławioną samotność pośród chaosu wojny totalnej.

Umarłem prawie 10 000 razy. Zabiłem niezliczone tysiące innych. Większość z tych, których znałem, już dawno odeszła. Nie mam rodziny, nie mam domu, do którego mógłbym się udać. Jestem niczym więcej jak skorupą, pustym naczyniem, przez który młot Republiki Terrańskiej może zmiażdżyć wrogów i przywrócić pokój na Auraxis. Jestem jednym z ostatnich oryginałów. Jestem 100-letnim żołnierzem.

Ale co z pozostałymi? Kilku z nich było ofiarami nieudanych eksperymentów odrodzenia Terran na opuszczonym Searhus. Wielu więcej rozpadało się, gdy ich pokręcone umysły zwijały ich ciała w marne łuski wojowników, którymi kiedyś byli. Torturowane dusze, które co noc błagały o tymczasowe wytchnienie od śmierci, zamiast stawić czoła narastającej okropności, która nękała ich sen. Ale nie ja; Nauczyłem się przestać śnić. Chyba urodziłem się do tej wojny.